Funkcje

Gdy już zaczniesz pisać znaczne ilości kodu, to w pewnym momencie będziesz chciał znaleźć sposób, aby uporządkować i poukładać go tak, by był on elegancki i łatwiejszy do zrozumienia. Funkcje są bardzo skutecznym sposobem, który to umożliwia - pozwalają nam nadać kawałkowi kodu nazwę. Rzućmy na to okiem.

Definiowane Funkcji

define :foo do
  play 50
  sleep 1
  play 55
  sleep 2
end

W powyższym przykładzie zdefiniowaliśmy nową funkcję zwaną foo. Zrobiliśmy to, używając naszego dobrego znajomego bloku do/end oraz magicznego słowa define - po nim podaliśmy nazwę, którą chcemy nadać naszej funkcji. Nie musieliśmy nazywać jej foo, gdyż mogliśmy to zrobić tak, jak tylko mamy na to ochotę, np. bar, baz. Dobrym pomysłem jest nadanie im znaczących nazw, np. czesc_glowna albo glowna_gitara.

Pamiętaj tylko, aby poprzedzić nazwę dwukropkiem :, gdy definiujesz nową funkcję.

Uruchamianie Funkcji

Skoro już udało się nam zdefiniować naszą funkcję, możemy uruchomić ją, wpisując jej nazwę:

define :foo do
  play 50
  sleep 1
  play 55
  sleep 0.5
end
foo
sleep 1
2.times do
  foo
end

Możemy użyć naszej funkcji foo wewnątrz bloku iteracji albo gdziekolwiek indziej, gdzie mogliśmy do tej pory używać polecenia play i sample. Pozwala nam to w bardzo fajny sposób na wyrażanie siebie i na tworzenie nowych słów, które znaczą coś nowego, i używanie ich w naszych kompozycjach.

Funkcje są zapamiętywane pomiędzy poszczególnymi uruchomieniami

Jak do tej pory, za każdym razem, gdy nacisnąłeś przycisk Uruchom, Sonic Pi zaczynał od czystej tablicy. Nie wiedział nic poza tym, co znajduje się aktualnej przestrzeni roboczej. Nie możesz odnosić się do kodu w innych przestrzeniach roboczych lub innym wątku. Możliwość korzystania z funkcji zmienia to. Kiedy zdefiniujesz funkcję, Sonic Pi zapamiętuje ją. Spróbujmy to wykorzystać. Usuń cały kod znajdujący się w Twojej aktualnej przestrzeni roboczej i zastąp go następującą linią:

foo

Naciśnij przycisk Uruchom - usłyszysz, jak gra Twoja funkcja. Skąd się wziął ten kod? Skąd Sonic Pi wiedział, co powinien zagrać? Sonic Pi po prostu zapamiętał wcześniej Twoją funkcję - więc nawet po tym, jak już ją skasujesz z jednej przestrzeni roboczej, to i tak będzie on pamiętał, co wcześniej napisałeś. Ten mechanizm działa tylko z funkcjami stworzonymi z wykorzystaniem polecenia define (oraz defonce).

Funkcje z Parametrami

Być może zainteresuje Cię fakt, że tak samo, jak możesz przekazywać wartości minimalną (min) i maksymalną (max) do funkcji rrand, tak samo możesz nauczyć Twoją funkcję, aby potrafiła przyjmować różne argumenty. Spójrzmy na następujący kod:

define :my_player do |n|
  play n
end
my_player 80
sleep 0.5
my_player 90

Nie jest on za bardzo ekscytujący, ale świetnie przedstawia, o co chodzi. Stworzyliśmy naszą własną wersję polecenia play, która przyjmuje parametr i nazwaliśmy ją my_player.

Parametry należy umieścić tuż za poleceniem do bloku kodu define, otoczyć pionowymi kreskami | oraz oddzielić przecinkami ,. Dla nazw parametrów możesz użyć dowolnego słowa, jakiego chcesz.

Magia dzieje się w środku bloku do/end define. Możesz używać nazw parametrów, tak jakby były prawdziwymi wartościami. W powyższym przykładzie gram nutę n. Możesz patrzeć na parametry jak na swego rodzaju obietnice, które mówią o tym, że gdy kod zostanie uruchomiony, to zostaną one zastąpione aktualnymi wartościami. Możesz to zrobić poprzez przekazanie parametru do funkcji, gdy ją uruchamiasz. Uruchamiam polecenie my_player 80, aby zagrać nutę 80. Wewnątrz definicji funkcji, n zostanie zamienione na 80, więc polecenie play n przemieni się w play 80. Kiedy uruchomię ją ponownie w taki sposób my_player 90, to teraz n zostanie zastąpione przez 90, więc polecenie play n będzie zmieni się teraz w polecenie play 90.

Przyjrzyjmy się teraz bardziej interesującemu przykładowi:

define :chord_player do |root, repeats| 
  repeats.times do
    play chord(root, :minor), release: 0.3
    sleep 0.5
  end
end
chord_player :e3, 2
sleep 0.5
chord_player :a3, 3
chord_player :g3, 4
sleep 0.5
chord_player :e3, 3

Użyłem tutaj parametru repeats w linii repeats.times do, tak jakby był liczbą. Zrobiłem to samo z root dla polecenia play - jakby był normalną nazwą nuty.

Zauważ, że poprzez przeniesienia dużej ilości logiki do funkcji, jesteśmy teraz w stanie napisać coś bardzo ekspresyjnego, a zarazem łatwego do przeczytania!